Zo kwam het dat Esther Nico leerde kennen. Door haar stiefmoeder, een lijdend masker met een poederlaag van zorg. En door haar vader, op en top pantoffelheld. Misschien ook wel door de vis, die onaangeroerd op Esthers bord ligt, totdat zij hem in de groenbak inschuift. Of door toeval: vaders aftandse motor die meteen start. Vaagweg krijgt ze het idee om gewoon ergens heen te rijden, en van dan af op eigen benen te staan. Esther heeft het graag zoals ze het zelf wil. En toch heeft ze nog nooit wat 'afgemaakt'. Sinds ze Nico ontmoet heeft, lukt dat beter. Ze wordt er bepaald niet warm of koud van.
No comments:
Post a Comment
Note: Only a member of this blog may post a comment.